Çevirmen: Khentimentiu
“Sen kimsin?” diye sordu Zhan Bei Tian soğuk bir ses tonuyla.
Karşısındaki kişinin yüzü tamamen gazlı bezle sarılmış olsa da, giydiği pantolondan, ayakkabılarından ve sağ kolundaki yaradan onu tanımak mümkündü. Bu kişi, anılarında birden bire beliren ve onun için kurşun yiyen adamdı.
“Ben mi?”
Mu Yi Fan’ın beyni hızla çalıştı. Hemen cevap verdi.
“Benim adım Mu… Mu Cai. Evet, tam adım Mu Cai.”
Soyadını değiştirmeyi düşünmüştü ama bir sorun vardı, yan villada yaşayan komşular onu “Bay Mu” diye çağırıyordu. Gerçek adını tamamen değiştirmeye kalkarsa, işler daha da karışabilirdi. En iyisi benzer bir soyadı kullanmaktı. “Mu Cai” ismini de takma adı olarak kullanıyordu, zaten ailesi ve arkadaşları ona öyle hitap ederdi.
“öncelikle teşekkür ederim. Sen olmasaydın, büyük ihtimalle vurulmuştum. Ayrıca beni dağdan indirip kurtardığın için de minnettarım.”
Mu Yi Fan şişmiş uyluğuna dokundu ve üzgün bir yüz ifadesiyle ekledi.
“Seni hastaneye götürecektim ama ben hastaneye gitmeyi sevmem. Bu yüzden seni eve getirdim ve özel bir doktor çağırdım. Bu arada… isminiz neydi, Bay?…”
“Zhan Bei Tian,” dedi adam kısaca. Ardından gözlerini kırpıştırıp sordu.
“O adamlar neden sana ateş etti?”
Geçmiş hayatındaki anılarında, şehit arkadaşlarını ziyarete gittiğinde bir ailenin mezar başında acı içinde ağladığını hatırlıyordu. O zaman dikkatini çekmişti ama yakınlarda “Mu” soyadlı birinin mezarı kesinlikle yoktu.
Mu Yi Fan, gerçeği elbette söyleyemezdi. “Yanlış mezara gittim,” demek de saçma olurdu. Zhan Bei Tian bunu yutmazdı, kimse yutmazdı.
Gözlerini kaçırarak suçlulukla mırıldandı.
“Onların çocuklarını yanlışlıkla öldürdüm. Vicdan azabıyla gizlice mezarına tütsü yakmaya gittim. Ama… sonrası malum işte, olanlar oldu.”
Lanet olsun!
Kim kötü bir şey yaptıktan sonra gidip mezara tütsü yakar ki? Ne kadar saçma!
Ama ne yapalım, başka açıklaması da yoktu. Umarım bu adam bu olaya çok takılmaz.
Zhan Bei Tian, Mu Yi Fan’a dikkatle bakmaya devam etti. Sanki onun yüzünden yalanı yakalamaya çalışıyordu.
“Ben bayıldıktan sonra… kaybolduğumu gördün mü?”
Mu Yi Fan bir an durdu. Bakışlarının üzerindeki baskıyı hissedince konuyu değiştirmeye çalıştı.
“Yalnız mı yaşıyorsun?”
“Evet,” dedi kısa bir yanıtla.
“Yani… istersen bir süreliğine benimle kalabilirsin, beni o ailenin gazabından kurtardın sana borçluyum. Ayrıca iyi görünmüyorsun, bayıldın bir süreliğine kal dinlen.” Salla Mu Yi Fan salla, tutarsa senindir.
“Sanırım bir süreliğine kalabilirim.” Evet Be!
Mu Yi Fan’ın bilmediği şey ise Zhan Bei Tian’ın ondan şüphelendiği için kalmasıydı. Asıl sebep, karşısındaki adamın kim olduğunu bilmemesiydi. Onu çözmeden gitmeyecekti. Zhan Bei Tian odadan çıkıp geldiği yöne doğru ilerledi.
Mu Yi Fan, Zhan Bei Tian’ın uzaklaşmasını izledi ve derin bir nefes verdi.
Onun gözleri çok keskindi, yalan söylerken gözlerinin içine bakmak neredeyse imkânsızdı.
Koltukta kendini bırakıp derin bir nefes aldı, kendi kendine mırıldandı.
“Ben oyunculukta baya iyiyim sanırım…”
En azından şimdilik şüphelenmemişti.
Ama Zhan Bei Tian’ı tanıdığı kadarıyla, bu adam kolayca bir şeyleri unutan biri değildi. Şüphelenmemiş olsa da, kesinlikle içten içe merak etmişti ve on günü geçmeden bu evden ayrılmayacağı kesindi.
Yorum