Çevirmen: Khentimentiu
“Niye?”
Mu Yi Fan, Zheng Jia Ming’in o ciddi suratına baktı ve içinden, “Kesin bir şey çeviriyor bu.” Diye geçirdi.
Zheng Jia Ming’in bakışları bulanıktı, başını eğdi ve tek kelime etmedi.
Mu Yi Fan kaşlarını gevşetti ve iç çekti.
“Sen söylemek istemiyorsan üstüne gitmem ama kendini de düşün biraz. Beyaz saçlı adamın kendi çocuğunun ölümünü görmesi olayı var ya, hani klasik… Onu yaşatma babana.”
Zheng Jia Ming’in sesi neredeyse duyulmayacak kadar kısıktı.
“Mu Yi Fan, senden babama göz kulak olmanı rica edeceğim. İşim biter bitmez yanına giderim. Sen K Şehri’nde kalıyorsun değil mi?”
“Yok, kalmıyoruz.” Dedi Mu Yi Fan, kafasında tarihleri hesaplayarak.
“On gün bilemedin on bir güne B Şehri’ne doğru yola çıkacağız. O zaman gelirsen, bizi orada bulursun.”
“Tamam.”
Zheng Jia Ming, teşekkür etmek ister gibi Mu Yi Fan’ın omzuna elini koydu ve biraz bastırdı.
“Babana gerçekten görünmeyecek misin?”
“İstemiyor değilim ama şu anlık güvenli değil. Zaten durum bu olmasa gece gece gizli saklı görüşmezdik.”
“Peşine düşen mi var?”
“Öyle gibi.”
Zheng Jia Ming bu konuyu uzatmak istemedi.
“Ben artık kaçayım. Daha fazla kalamam burada.”
“Peki. Ama söz ver, mutlaka B Şehri’ne geleceksin.”
Zheng Jia Ming başını salladı ve sokağa açılan dar ara yola döndü.
Sokağın girişine vardığında birden durdu.
Mu Yi Fan, arkasından bakarak homurdandı.
“Hayırdır, kim geliyor acaba?”
Başını uzatıp baktığında, loş sokakta kapının önünde dikilen uzun bir siluet gördü.
Gece karanlığında adamın gözleri sanki kara bir panterin gözleri gibiydi; simsiyah ve parlaktı, insanın iliklerine kadar işliyordu bakışları.
Mu Yi Fan yukarı doğru bakıp adamın yüzünü görünce başını iki yana salladı.
“Yandık!”
Sokağın girişinde dikilen kişi Zhan Bei Tian’dı.
“Allah Allah! Bu da nereden çıktı şimdi?”
“Zhan… Bei Tian!”
Mu Yi Fan hızla arkasını döndü, Zheng Jia Ming’in önüne geçip dikildi.
Zhan Bei Tian önce Zheng Jia Ming’e, sonra Mu Yi Fan’a baktı ve kaşlarını çattı.
“Sen ne arıyorsun burada?”
Az önce devriyedeyken yakınlarda zombi kokusu almış, Mu Yi Fan’ı orada göreceğini hiç tahmin etmemişti.
“Şey… uyuyamadım da, biraz hava alayım dedim.”
Zhan Bei Tian itiraz etmedi.
“Yürü bakalım.”
“Peki.”
Mu Yi Fan yanından geçerken aniden Zhan Bei Tian’ın beline sarıldı ve arkasına doğru bağırdı.
“Jia Ming, kaç!”
Zheng Jia Ming’in kaşları kalktı, Mu Yi Fan’ın kendini savunduğuna şaşırmıştı.
“Sen…”
Zhan Bei Tian tam bir şey soracaktı ki Mu Yi Fan hemen sözünü kesti.
“Zhan Bei Tian, ben yetenekli insanların ölümünün Zheng Jia Ming’le alakalı olduğuna inanmıyorum. Bırak gitsin.”
Zhan Bei Tian kaşlarını çatıp Zheng Jia Ming’e baktı.
Zheng Jia Ming hiçbir şey söylemedi.
Mu Yi Fan Zhan Bei Tian’ın suskun kaldığını görünce hemen lafa girdi.
“Zhan Bei Tian, sen onun suratına bakıp aldanma, kalbi temizdir onun. Hem o şarlatan doktorun çocuğumuzu ne kadar sevdiğini biliyorsun, her gün oğlumuzla ilgileniyor bari bu iyiliğin hatırına bırak gitsin.”
Zheng Jia Ming’in gözleri istemeden Mu YiFan’ın karnına kaydı, daha önce olan şişlik artık yoktu.
“Doğurdun mu sen cidden?”
Daha önce Mu Yi Fan’dan bu konuda bir şeyler duymuş ama erkek adam nasıl hamile olur diyerek pek inanmamıştı.
Mu Yi Fan, içini çekerek yanıtladı.
“Zheng Jia Ming, vallahi pek zeki sayılmazsın.”
Şu durumda hâlâ kendini değil başkasını düşünüyordu.
“Az önce ne dedin sen?” diye sordu Zhan Bei Tian.
Mu Yi Fan başını kaldırdı.
“Dedim ki, Zheng Jia Ming’i sal gitsin.”
“Bir şey daha dedin ondan önce.”
“Bir şey daha mı?”
Mu Yi Fan düşündü.
“Şarlatan doktor oğlumuza iyi bakıyor dememden mi bahsediyorsun…”
“Bizim oğlumuz…”
Zhan Bei Tian’ın kulağında bu iki kelime yankılandı.
Mu Yi Fan’a değil, Zheng Jia Ming’e döndü ve elini salladı.
“Gidebilirsin.”
“…”
Zhan Bei Tian’ın bakışları sanki bir anda yumuşamış gibiydi.
Zhan Bei Tian başını eğdi ve kendisine sarılan Mu Yi Fan’a döndü.
“Hadi, eve gidelim.”
“Tamam tamam!”
Mu Yi Fan, Zhan Bei Tian fikir değiştirmeden hemen onun elini tutup apartmanlara doğru yürümeye başladı.
O saatte herkes uyuduğundan, apartman sessizdi.
İkili senkronize adımlarla odalarına döndü.
Zhan Bei Tian ay ışığıyla aydınlanan pencerenin önünde yatağın ucuna oturdu, ama bir tuhaflık hissetti.
Altında bir şey sertti.
Hızla kalktı, silahını çıkarıp yorganı nişan aldı.
“Dur dur! Ateş etme!”
Mu Yi Fan hemen araya girdi.
“Yorgana kurşun sıkarsan kıyafetlerde delik olur, sonra ne giyeceğim?”
Yorganı hızla kaldırdı. Yorganın altında bir yığın kıyafet, birkaç kova ve Zhan Bei Tian’ın zamanında tırnak törpülemek için kullandığı çelik mızrak vardı.
Zhan Bei Tian göz ucuyla baktı.
“Dışarı çıkmak istiyorsan söylesene, niye gizli gizli kaçıyorsun?”
“Ben sana önceden haber versem, sen gece gece ‘Git hadi, hava al biraz’ der misin?”
“…”
Tabii ki demezdi.
“Hadi ‘git’ desen bile, kesin nereye gittiğimi sorarsın. Net cevap alamazsan da salmazsın.”
“…”
Bu çocuk beni gerçekten çözmüş.
Zhan Bei Tian el fenerini çıkarıp Mu Yi Fan’a tuttu, onun aceleyle kıyafetleri dolaba tıktığını gördü.
Bu görüntü Zhan Bei Tian’ın gözlerini acıttı resmen. Düzen takıntısı olan adam bu dağınıklığa katlanamazdı.
Hemen kalktı, dolaptan kıyafetleri çıkardı, yatağa serip tek tek katlamaya başladı.
Mu Yi Fan onun bu el alışkanlığına hayran kaldı, kıyafetler öyle güzel katlanmıştı ki sanki mağazada satılacak gibiydi.
“Zhan Bei Tian, Bu konuda çok iyisin ha.”
Gerçek dünyadaki Zhan Bei Tian da onun kıyafetleri dolaba tıkıştırmasına sinir olurdu.
Zhan Bei Tian göz ucuyla baktı ve ses çıkarmadı.
“Bu arada sen devriyeye çıkmamış mıydın, ne işin vardı apartman civarında?”
“Kim dedi devriyeye çıkıyorum diye?”
Zhan Bei Tian’ın cevabı Mu Yi Fan’ı bir anda susturdu.
Çünkü gündüz böyle bir şey söylememişti.
“Peki Lu Lin ve diğerleri nasıl dışarı çıktı?”
“Onlar görevdeydi.”
“Peki sen niye gitmedin?”
“Ben de gitseydim, katil bizim apartmana sızabilirdi.”
“Hmm.”
Zhan Bei Tian, yatağa uzanan Mu Yi Fan’a döndü.
“Zheng Jia Ming’i niye bu kadar koruyorsun? Sonuçta kıyamet başladığından beri ortalıkta yoktu. Üstelik sen zombisin.”
Mu Yi Fan göz kapaklarını indirip katlanmış kıyafetlere baktı.
“O kendi isteğiyle zombi olmadı. Emin ol, bu hâle gelince kendinden senden benden daha fazla nefret etti.”
Tavana bakarak devam etti.
“Düşünsene, bir insanı ısırıyor. O insan başka insanları ısırıyor. Böyle zincirleme giderken, bir bakmış annesi ya da arkadaşı da zombi olmuş… Sence bu adam vicdan azabı çekmiyor mudur?”
Kitabın yazarı olarak Zheng Jia Ming’in iç dünyasını anlayabiliyordu.
“…”
Mu Yi Fan’ın bu bakış açısını beklemiyordu.
“Benim zombileşmem bile onun yüzünden olmadı. Mu Yi Hang yüzünden oldu. Kemik kanserim için evde doktor gerekiyordu. Onun üniversite arkadaşlarından biri virüsü verdi, o da Li Qing Tian’a vererek bana enjekte ettirdi. Yani benim zombi olmamın Jia Ming’le zerre alakası yok.”
Zhan Bei Tian katladığı kıyafetleri tuttuğu gibi kaldı. İlk kez Mu Yi Fan’ın geçmişiyle ilgili bu kadar net bir şey duyuyordu.
“Peki vücuduna virüs enjekte edildiğini ne zaman fark ettin?”
“Önceden…”
Mu Yi Fan sadece bir kelime söyledi, sonra Zhan Bei Tian’a şüpheli bakışlar attı.
“Bana inanıyor musun?”
Asıl Mu Yi Fan, zombi olduktan sonra öğrenmişti bu durumu ama o daha erken öğrenmişti.
Zhan Bei Tian alaycı bir şekilde cevap verdi.
“Senin zombi olduğunu zaten biliyorum, sana inanıp inanmamam ne fark eder?”
Aslında ne zaman fark ettiğini ve nasıl öğrendiğini merak ediyordu.
Mu Yi Fan ona bakıp burun kıvırdı.
“Söylemem, uyuyorum.”
“…”
Yorum