Çevirmen: Khentimentiu
Zhan Bei Tian sandalyesinin kolçağına oturmuş, göz kapakları düşmüş halde olup biteni kafasında evirip çeviriyordu.
“Abi şimdi… Normal vatandaşları direkt eleyebiliriz bence. Yani, yetenekli birini öldürebilecek kapasite sıradan insanda yok şu devirde. Ama madem yeteneklilere bu kadar ihtiyaç var, neden biri çıkıp da onları öldürsün ki? Ünlü olmak mı istiyor, yetenekli öldürerek kendini mi parlatacak? Yoksa başka bir amacı mı var?”
Zhan Bei Tian’ın yüzünde ince bir çatık kaş hali belirdi.
“Yani… acaba yeteneklilerden biri mi diğer yeteneklileri öldürüyor?”
Xiang Guo’nun gözleri fal taşı gibi açıldı.
“Nasıl yani?”
Zhan Bei Tian, köşede sessizce oturan Mu Yi Fan’a bakarak cevap verdi.
“Zombi… Bence yeteneklileri öldüren biri değil, bir zombi.”
Mu Yi Fan o an kafasını kaldırıp direkt Zhan Bei Tian’a dik dik baktı.
Eğer işler gerçekten Zhan Bei Tian’ın dediği gibiyse, bu büyük ihtimalle Zheng Jia Ming’di.
Çünkü romanın orijinalinde de Zheng Jia Ming tam bu zamanlarda K Şehri’nde olurdu ve insanlardan nefret ettiği için sadece etlerini yemekle kalmaz, bir de yeteneklilerin beyin kristalini söküp gücünü artırmaya çalışırdı.
Xiang Guo’nun kafası iyice karıştı.
“Zombi mi? Yani şu kaplumbağa gibi yavaş yürüyen zombilerden mi bahsediyorsun? Hadi canım, onlar nasıl öldürecek yetenekli insanı?”
Zhan Bei Tian iç çekerek açıkladı.
“Yani eğer sadece yakarak öldürselerdi tamam ama… Eğer kafasını söküp içinden kristalini çıkarıyorsa, bu zombidir.”
Xiang Guo hâlâ olaya inanamıyordu.
“Ama neden zombi böyle bir şey yapsın ki? Onlar sadece et yemiyor mu?”
Zhan Bei Tian ciddi bir ses tonuyla anlattı.
“Çünkü yetenekli insanların beyinlerinde kristal çekirdek var. Aynı zombilerdeki gibi. İnsanlar zombi kristalini emerek güçlenebiliyor. Aynı şekilde, zombiler de yetenekli insanların kristalini emerek seviye atlayabiliyor. Ama her kristal emilemez. Misal sen ateş tipiyken gidip su tipi kristal emersen faydası az olur, boşa gitmiş olur. Yani herkes kendi türüne uygun kristali emmeli.”
“Vay anasını… Böyle şey mi varmış?”
Demek ki patronun neden ‘Zombi ya da mutant bir canlı öldürürseniz, kesinlikle beyin kısmına bakın’ demesi şimdi netleşti. Adam baştan beri planı kurmuş.
Mu Yi Fan’ın kaşları çatıldı.
Zhan Bei Tian hariç, zombiler de insanlar gibi aynı türden kristali emebiliyordu. Eğer kendi tipi dışında bir kristal emerse, çok düşük bir ihtimalle yetenek kazanabilirdi ama bu neredeyse imkânsız gibiydi. Eğer kolay olsaydı, millet sırf güçlenmek için birbirini keserdi.
Zhan Bei Tian ciddi şekilde uyardı.
“Bu bilgiyi şimdilik kimseyle paylaşmayın.”
Xiang Guo hemen ciddileşti.
“Emredersiniz.”
Çünkü şu an halkın büyük kısmı kristal çekirdeklerin varlığından habersizdi. Eğer öğrenirlerse, millet kafayı kırar, sağa sola saldırırdı kristal için.
Zhan Bei Tian, Xiang Guo’nun hâlâ orada mal mal dikildiğini görünce kaşlarını çattı.
“Başka bir şey mi var?”
“Yok.”
Zhan Bei Tian hafif iç çekti.
“O zaman neden hâlâ gitmiyorsun? Ayakta kök saldın resmen.”
“Ha! Tamam!”
Xiang Guo, Patronun özel zamanına çomak soktuğunu anladı ve hemen tabanları yağlayıp odadan çıktı. Ama çıkarken bile Mu Yi Fan’a ters ters bir bakış atmayı ihmal etmedi.
Koridorda biraz durup içinden söylenmeye başladı.
“Anlamıyorum ya, patron bu Mu Yi Fan’da ne buldu? Boy desen yok, hal tavır desen yamuk… Valla içime sinmiyor bu iş.”
Sonra bir şey aklına geldi, gözleri parladı.
Bu sırada içeride Mu Yi Fan, Xiang Guo’nun niye kendisini bu kadar ters ters süzdüğünü anlayamamış halde duruyordu.
“Ya ben sana ne yaptım ki?” diye içten içe düşünüyordu.
Tam Zhan Bei Tian’a döndü, şüpheli şüpheli konuştu.
“Ne yani? Bütün gün beni mi izledin? Şimdi kalkıp da yeteneklileri öldüren sensin mi diyeceksin? Her gece seninle aynı odada yatıyorum ben. Ne ara kalkıp adam öldüreyim? Hem yeteneğim bile yok, kristalle ne yapacağım ki ben?”
Zhan Bei Tian tam “hayır” diyecekti ki, dışarıdan aslan gibi kükreyen bir ses geldi.
“PATRON! YEMEK HAZIR!”
Ve ardından kapıya sert sert vuruldu.
Zhan Bei Tian kapıya doğru giderken yüzü kaskatı kesildi.
Xiang Guo onu kapıda görünce irkildi.
“Yemek vakti patron!” deyip, basamakları üçer üçer atlayarak yemekhaneye doğru kaçtı.
Aşçılıkla ilgilenen Sun Zi Hao onu görünce şaşırdı.
“Hayırdır? Yangın var gibi koşuyorsun? Yemek de hazır değil daha.”
Xiang Guo bir solukta konuştu.
“Daha hızlı koşamam abi, yoksa patron bacaklarımı keser!”
“Ne yaptı ki patron sana?”
“Abi ne yapmadı ki, adamın tam özel dakikasına baltayla daldım, dua et kurşunla değil patroriyle vurdu.”
Yukarıda Zhan Bei Tian hiçbir şeyin farkında olmadan odaya döndü ve Mu Yi Fan’a baktı.
“Hadi, yemeğe iniyoruz.”
Mu Yi Fan ayağa kalktı, kapıya yöneldi. O esnada yan odadan Zheng Guo Zong çocuğunu alıp çıkıyordu.
Zheng Guo Zong kaşlarını çatarak söylendi.
“Bu Xiang Guo ne yapıyor yine, apartmanın ortasında bağırıyor. Bari biraz daha kibar konuşsa…”
“…”
Mu Yi Fan araya girdi.
“Ateş tipi yetenekliler biraz… sinirli oluyor genelde.”
Dört kişi birlikte yemekhaneye doğru yürüdü. Ama yemek henüz hazır değildi. Bu yüzden Mu Yi Fan ve Zheng Guo Zong, çocuğu alıp bahçeye çıktılar.
Zhan Bei Tian ise Mao Yu ile gece nöbetlerini ve görev dağılımını konuşmak için ayrıldı.
Akşam yemeğinden sonra Mu Yi Fan odaya dönüp hemen duşa girdi.
O kadar bol suyla duş alabildikleri için Mao Yu’ya teşekkür borçluydular çünkü kendisi su yetenekliydi ve sabah erkenden onların banyo sularını hazırlamıştı.
Duştan çıktığında, Zhan Bei Tian odaya elinde bir çaydanlıkla girdi. Masadaki bardağa bir şeyler doldurdu ve Mu Yi Fan’a uzattı.
“Bana mı?”
“Evet.”
Mu Yi Fan bir yudum aldı ve tadı çok hoşuna gitti. İçtikçe vücudunda hafif bir huzur dalgası yayıldı. Açlıktan bayılacak gibiyken bir anda tok hissetmeye başladı.
Bu kesin Zhan Bei Tian’ın özel uzay alanındaki o efsanevi suyu!
O suyu hiç çevirmek olur mu? Üç litre daha olsa üç litre de içer!
Hem zombileşmeden önce bir kez içmişti ve bir zararı olmamıştı. Belki şimdi de bir güç verir.
Zhan Bei Tian onun suyu lıkır lıkır içişine baktı.
“Başka ister misin?”
“Var mı yani?” Mu Yi Fan’ın gözleri ışıldadı.
Zhan Bei Tian bir bardak daha doldurdu.
“İçince ne hissediyorsun?”
“Açlığım geçti.”
“…”
Mu Yi Fan ikinci bardağı da kafaya dikti.
“Bir bardak daha?”
Zhan Bei Tian onun doğru dürüst yemek yemediğini bildiği için engellemedi. Üçüncü bardağı da içtikten sonra Mu Yi Fan durdu.
Çünkü fazla içerse, vücudu birden şok yaşayabilirdi. Her şeyin dozu vardı.
Ama kafasında bin bir soru vardı.
Güçsüz bir zombiyken bu su ona ne kazandıracaktı?
Ve Zhan Bei Tian neden aniden ona bu kadar nadide bir suyu vermişti?
Yoksa artık ondan korkmuyor muydu?
Zhan Bei Tian onu dikkatlice süzüyordu. Normalde sıradan insanlar bu suyu içince mide ağrısı olur, vücuttan çamur gibi pislik atılırdı. Ama Mu Yi Fan’da hiçbir şey yoktu.
Acaba çok az mı içmişti? Yoksa zombi olduğu için vücutta pislik mi kalmamıştı?
“Başka bir şey hissettin mi, mesela vücudunda dolaşan bir enerji falan?”
“Henüz değil.”
İçten içe kendini kontrol etti, ama vücudunda bir gram değişiklik yoktu.
Ama cevabı bulamazdı. Çünkü romanında Zhan Bei Tian zombilere bu suyu içirmemişti, haliyle ne olacağını da yazmamıştı.
Zhan Bei Tian biraz daha bekledi, değişiklik görmeyince kalkıp duşa gitti.
O duştayken Mu Yi Fan çoktan yatağa uzanmıştı.
Zhan Bei Tian cam kenarına geçip saçları kuruyana kadar hafif esintide bekledi. Sonra yatağa yattı.
Mu Yi Fan da hemen yanına kıvrıldı.
Yorum